Usytuowany jest w centrum Radzynia, w bliskim sąsiedztwie pałacu Potockich. Znajduje się na trasie Szlaku Renesansu Lubelskiego. Jest pierwszym murowanym kościołem na ówczesnym obszarze Ziemi Łukowskiej.
Kościół parafialny pw. Świętej Trójcy w Radzyniu wzniesiono w 1641 r. w miejscu drewnianej świątyni pw. Wniebowzięcia NMP, przy której znajdowała się murowana kaplica.
Radzyński kościół zaliczany jest do dzieł architektonicznych typu renesansu lubelskiego, łączącego elementy włoskiego renesansu, manieryzmu i gotyku. Świątynia jest orientowana, założona na planie krzyża, który tworzy prostokątny, jednonawowy korpus, z parą niższych kaplic na rzucie zbliżonym do kwadratu, tworzących ramiona krzyża. Budynek jest murowany z cegły, otynkowany. Dach wysoki, kryty blachą. Pod prezbiterium i kapicami znajdują się krypty.
Kościół otacza mur, w który wkomponowana jest dzwonnica, będąca jednocześnie bramą. Obydwa obiekty powstały w latach 1764-1766, według projektu Jakuba Fontany, z fundacji Eustachego Potockiego. Dzwonnica zbudowana jest na planie prostokąta. Ma dwie kondygnacje – na pierwszej znajduje się brama główna i dwie furtki po bokach, na drugiej umieszczone są dzwony. Szczyt budowli zdobi dekoracyjny gzyms, nad którym znajduje się krzyż.
